اهمیت و ضرورت آموزش کارآفرینی

آموزش کارآفرینی

تحقیقات نشان می دهد که کارآفرینی امری آموزش پذیر، تقویت پذیر و پرورش پذیر است. اولین کشورهایی که در زمینه آموزش کارآفرینی فعالیت هایی را انجام دادند، کشورهای آلمان، انگلیس، امریکا و ژاپن بودند(فیض، 1386). امروزه آموزش کارآفرینی به یکی از مهمترین و گسترده ترین فعالیت های دانشگاهی تبدیل شده است. طی دهه 1980، دانشگاه‌ها بر حسب ویژگی گروه های تحت آموزش و نیازهای محلی، منطقه ای و ملی، برنامه های آموزشی متعددی را برای سازمانهای خصوصی و عمومی طراحی نموده اند. دولت های اروپایی نیز حمایت های ویژه ای را از فعالیت هایی که جهت تشویق کارآفرینی بین جوانان می‌شود، ایجاد کرده اند (احمدپور، 1387).

در ایالات متحده امریکا نیز آموزش کارآفرینی در درون دوره های دانشگاهی و توسط موسسات خاص مورد توجه بسیاری قرار گرفته است. کانادا و برخی کشورهای آسیایی همچون فیلیپین، هند و مالزی نیز گامهای اساسی جهت حمایت از فعالیت های کارآفرینی برداشته اند. این حمایت ها شامل ارائه راهنمایی های عملی، مشاوره، ارائه تسهیلات مالی، و برگزاری دوره های ویژه در خصوص کارآفرینی در درون دانشگاه‌ها و یا خارج از دانشگاه‌ها می‌باشد(گیب، 1999).

دوره های آموزش کارآفرینی:

دوره های آموزش کارآفرینی نه تنها جای خود را در بستر دروس دانشگاهی و در رشته های مختلف باز نموده، بلکه در دوره های مختلف تحصیلی از ابتدایی تا دبیرستان نیز مورد توجه قرار گرفته است. گرچه امروزه تنوع این دوره ها، شرکتهای موجود را نیز تحت پوشش قرار می دهد. و دوره های متعددی جهت رشد، بقا و کارآفرین نمودن سازمانهای بزرگ طراحی شده. اما هدف اولیه از توسعه کارافرینی همانا تربیت نمودن افراد متکی به نفس و آگاه به فرصتها و به طور کلی افرادی است. که تمایل بیشتری به راه اندازی کسب و کارهای مستقل دارند(کاتن، 1999).

در واقع هدف این بوده تا افراد در طی دوران تحصیل افرادی موسس (Enterprising) تربیت شوند. این افراد شامل پیشروان در فعالیت ها، ماجراجویان، جسوران، مبتکران، فرصت‌طلبان، جاه‌طلبان، و ارتقا جویان می باشند(گیب، 1987). این قبیل از دوره ها به دنبال بهبود و انگیزش گرایش های افراد همچون تمایل به استقلال، فرصت جویی، ابتکار، تمایل، مخاطره پذیری، تعهد به کار، تمایل به حل مشکلات و لذت بردن از عدم قطعیت و ابهام می باشد.

به طور کلی همراه با آشکار شدن نقش و تاثیر کارآفرینی بر روند اشتغالزایی و رشد اقتصادی کشور های توسعه یافته، تلاش در جهت آموزش و تعمیم دانش و روحیه کارآفرینی در بین مدیران، تجار، دانشجویان، (که جملگی کارآفرینان بالقوه محسوب می‌شوند) و کارآفرینان بالفعل شدت گرفت. هدف از آموزش کارآفرینی تربیت افرادی است که بتوانند پس از تکمیل تحصیلات خود افرادی موسس باشند و کسب و کاری را ایجاد نمایند.

برخی از فعالیت های آموزشی انجام گرفته را مرور  می‌کنیم :

اولین تلاش آموزشی توسط مک کله لند و با هدف انگیزشی توفیق طلبی در بین بازرگانان هندی صورت گرفته است. تا اوایل دهه 1980 تنها 130 دانشکده به طراحی دوره های محدودی در خصوص کارآفرینی پرداخته بودند. و آنها را در رشته‌های بازرگانی و مهندسی تدریس می‌نمودند. در حالی که در اوایل دهه 1990 تعداد دانشکده ها به بیش از 500 دانشکده رسید. و اکنون بیش از 20 دانشگاه، کارآفرینی را به عنوان رشته و گرایشی مستقل تدریس می نمایند.

آنچه که  در تدریس دوره های کارآفرینی بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. کارآفرینانه بودن شیوه های تدریس، ترکیب افراد و اهداف آموزشی و تطبیق و همسویی این موارد با یکدیگر می باشد. (احمدپور، 1378)

ضرورت آموزش کارآفرینی

در حال حاضر سیر تحولات جهانی، کارآفرینان را در خط مقدم توسعه فنآوری و توسعه اقتصادی قرار داده است (احمدپور و مقیمی 1385). تجربه موفقیت‌آمیز اغلب کشورهای پیشرفته و نیز برخی از کشورهای در حال توسعه در عبور از بحرانهای اقتصادی به واسطه توسعه کارآفرینی در آن کشورها، موجب گردیده. تا سایر کشورها نیز برای کارآفرینی، کارآفرینان و شکل گیری کسب و کارهای نوآورانه اهمیت خاصی قائل گردند. با عنایت به پدیده جهانی شدن اقتصاد، برخی عقیده دارند.

که « بازارهای جهانی فردا در اختیار شرکتهایی است که به ریسک‌پذیری کارآفرینانه بها می‌دهند و برای گسترش سرمایه‌های فکری خود در حد کلان سرمایه‌گذاری می‌کنند، در بالندگی فردی پرتلاشند و در تعیین استراتژیها، شرایط محیطی را مد نظر قرار می‌دهند » (سایت دبیرخانه طرح کاراد). بر همین اساس، توسعه‌ کارآفرینی از جنبه‌های گوناگون مدنظر قرار گرفته است. آموزش، یکی از جنبه‌های مهم در گسترش کارآفرینی است که مورد توجه ویژه‌ای واقع شده است. با توجه به مطالعات مختلف، ثابت شده است که ویژگی‌های کارآفرینان اغلب اکتسابی است، نه وراثتی. از این رو در حال حاضر آموزش کارآفرینی به یکی از مهمترین و گسترده‌ترین فعالیت‌های دانشگاه‌ها تبدیل شده است.

دوره های کارآفرینی

دوره های آموزشی را نیز می توان در چهار دسته اصلی زیر طبقه بندی نمود :
1) برنامه هایی برای آگاهی و بالابردن دانش کارآفرینی
2) برنامه هایی برای تشویق افراد به تاسیس شرکت های نوپا و جدید
3) برنامه هایی جهت رشد و بقای شرکت های کوچک
4) برنامه هایی جهت اثر بخش نمودن شیوه های آموزشی کارآفرینی. (احمدپور، 1378)

تحقیق در خصوص کارآفرینی

بعد دیگری که از ابتدای دهه 1980 و همراه با افزایش تعداد دانشکده ها و موسسات آموزشی کارآفرینی مورد توجه قرار گرفت، تحقیق در خصوص آموزش کارآفرینی می‌باشد. آنچه در ابتدا مورد توجه محققین قرار گرفت، مناسب بودن محتوای دوره های آموزشی، مفاهیم درسی و اثر بخشی دوره ها بوده است. از سال 1985 همراه با افزایش تعداد دوره های آموزشی در خصوص روند کارآفرینی، روند دیگری نیز در تحقیق ابعاد آموزشی و اثر بخشی دوره ها شکل گرفت.

این روند تحقیقاتی، در خصوص شناسایی افراد مناسب برای آموزش، اهداف خاص آموزش و شیوه های یادگیری و انواع محتوای درسی برای هر فرد تحت آموزش می باشد. اگر افراد تحت آموزش، اهداف، محتوا و روش های تدریس با هم هماهنگ باشند. بهتر می توان از تلاشهای آموزشی بهره برد. از سوی دیگر تلاش های زیادی برای تحقیق راجع به دوره های آموزشی و اثر بخشی آنها صورت گرفت. تا میزان کارآیی و اثربخشی دوره ها مورد ازریابی قرار گیرد. (احمدپور، 1387)

دانلود پاورپوینت دانشگاه کارآفرین

منابع و مآخذ:

1)    Cotton، J. (1990). Enterprise Education Experience، A Manual for School – Based In – Service Training، CASDEC، P. 147.
2)    Gibb، A. (1987). Enterprise Culture – Its Meaning and Implications for Education and Training. Journal of European Industrial Training، Vol. 11، No. 2، P 38

3)    فیض، داود، 1386، روش های تدریس کارآفرینی در نظام آموزش عالی کشور، مجموعه مقالات همایش ملّی آموزش عالی و کارآفرینی، انتشارات دانشگاه سمنان
4)    احمد پورداریانی، محمود، 1378، « کارآفرینی (نظریات، تعاریف، الگوها) » تهران، انتشارات پردیس
5)    احمد پور داریانی، محمود و مقیمی، سید محمد، 1385، مبانی کارآفرینی، نشر فرا اندیش، تهران، ص 16